معروف ترین نویسندگان روس

زبان روسی یکی از مهم ترین زبان هایی است که در کشورهایی نظیر روسیه به آن صحبت می شود. این زبان به عنوان هشتمین زبان پرمخاطب جهان در کشورهای حوزه اوراسیا بسیار صحبت می شود. گذشته از تاریخچه مهم و نقش تاثیر گذاری که زبان روسی در ادبیات جهانی ایفا کرده است. نویسندگان ارزشمند و محبوبی از جمله تولستوی، چخوف و داستایوسکی آثار خود را به این زبان نوشته اند. اهمیت و ارزش این سه نویسنده محبوب در حوزه ادبیات جهانی بر هیچ پوشیده نیست به همین دلیل بر آن شدیم تا با نگارش مقاله ای ویژه در خصوص نویسنده های برتر روسی شما را با زندگی و آثار ماندگار این عزیزان بیشتر آشنا کند.

تاریخچه زبان روسی در گذر زمان

به دلیل کمبود بیشتر از آثار مکتوب تا قبل از قرن هفدهم میلادی، مطالعه زبان روسی در این دوره تاریخی به سادگی امکان پذیر نیست. چرا که در آن دوران بیشتر متون باارزش فرهنگی و مذهبی به زبان اسلاوی کلیسایی نوشته می شدند.

به تدریج نیاز به نوشتن به زبان روسی بیشتر آشکار گردید. قدیمی ترین نسخه ای که بخشی از آن به زبان روسی نوشته شده، از قرن یازدهم به جا مانده است. نگارش مکتوبات به زبان های هم خانواده زبان روسی در قرن های بعد اتفاق افتاد، زبان اکراینی از قرن سیزدهم  به نگارش درآمد و از زبان روسی متمایز گردید. و زبان بلاروسی از قرن شانزدهم به بعد مکتوب گردید و نوشته هایی چند به زبان بلاروسی از همان دوران به جا مانده است.

قرن هجدهم زمانی بود که تزار روسیه، پطر کبیر بر خود لازم دید تا تمدنی نظیر کشورهای اروپایی بر کشور روسیه حاکم کند. به تبع این سیاست، زبان روسی نیز تحت تاثیر زبان های اروپائی قرار گرفت و کلماتی از فرهنگ غرب وارد دایره لغات روسی گردید.

پطر کبیر اولین کسی بود که در اوایل قرن نوزدهم دستور داد خط سیریلیک، ساده سازی شده و به عنوان الفبای زبان روسی به کار رود. به این ترتیب اولین کتاب دستور زبان روسی در سال 1755 و اولین فرهنگ واژگان روسی در سال 1783 به نگارش درآمد.

برای یادگیری زبان روسی، می‌توانید از بهترین اپلیکیشن آموزش زبان روسی بهره بگیرید.

الفبای روسی مشتق شده از الفبای سیریلیک است. پیشینه استفاده از این الفبا به قرن نهم میلادی در زمان اولین سلسله حاکم بر کشور بلغارستان بر می گردد. جالب است که بدانید وجه تسمیه خط سیریلیک به کشیشی به نام سنت سیریل بر می گردد. او نخستین کسی است که خط سیریلیک را پیکربندی نمود. زبان روسی امروزی 33 حرف دارد و برخی از حروف این زبان مشابه با حرف هایی از خط های یونانی و عبری هستند.

لئو تولستوی، از بهترین نویسنده های روس

لئو تولستوی به عنوان یکی از بهترین نویسندگان روس، در شهر یاسانایا پالونیا و در خانواده ای اشرافی به دنیا آمد. در اوایل کودکی مادر و سپس در 9 سالگی پدرش را از دست داد و در نزد عمه هایش به طور خصوصی آموزش دید. در 16 سالگی در دانشگاه قازان ثبت نام کرد و در آن جا به تحصیل زبان و ادبیات و حقوق مشغول شد اما به تدریج با شیوه آموزشی آن دانشگاه مشکل پیدا و ترک تحصیل کرد.

به املاک شخصی اش بازگشت و در تلاشی نافرجام سعی کرد تا پیشخدمتان و کارگران بی سواد آن ناحیه را آموزش دهد. در ادامه ناامیدانه به مسکو و سن پطرزبوگ مسافرت کرد و مدتی را به خوش گذرانی و لاقیدی گذراند.

در 1851 تولستوی به همراه برادرش به ارتش پیوست و در ناحیه قفقاز خدمت  و در جنگ های کریمه شرکت کرد. محیط جبهه و جنگ نیز با روحیات و عواطف او سازگار نبود و پس از ترک ارتش تا سال ها در املاک شخصی خود یا حلقه های ادبی سن پطرزبورگ روزگار می گذراند. اولین اثرش سه گانه ای با الهام از زندگی خود به نام های کودکی، نوجوانی و جوانی بود.

او اهمیت تحصیل خردسالان را فراموش نکرد و در املاک خود مدرسه ای تاسیس نمود اما زمانی که باز هم اقدامات خود را در این زمینه بدون نتیجه دید، به کشورهای غربی رفت تا اصول آموزش و مدنیت  را از آنجا بیاموزد و برای کودکان داستان های آموزنده و خواندنی نوشت تا در عین سرگرمی آموزش ببینند.  تولستوی در ادامه با زنی ادب دوست و فرهیخته به نام سوفیا ازدواج کرد و از او صاحب 13 فرزند گردید.

با وجود کمک های بسیار سوفیا در ویرایش نوشته های تولستوی، زندگی زناشویی آن دو همواره با فراز و نشیب های بسیاری همراه بود. شاهکارهایش جنگ و صلح و آناکارینا را به ترتیب در طول 7 و 3 سال نوشت.

این دو رمان مفصل، پرجزئیات و پر شخصیت که هر دو بر بستر زمانی لشگرکشی ناپلئون به روسیه نوشته شده اند، دیدگاه های عمیق فلسفی نویسنده را درباره زندگی پیچیده انسانها در بر می گیرند. تولستوی در زندگی طولانی خود همواره روحی نا آرام و پر جنب و جوش داشت.

برترین کتاب های لئو نولستوی با ترجمه مترجم های شاخص

تولستوی در عقاید مذهبی نیز با روش های سنتی کلیسای ارتدکس مخالف بود و انجیل را به شیوه خود ترجمه نمود. او خواستار تعالی ملت روسیه بود و در هنگام آخرین سفر بدون مقصدش به جنوب روسیه درگذشت و در زادگاهش به خاک سپرده شد. در ادامه ترجمه روسی به فارسی برخی از مهم ترین آثار این نویسنده را به همراه نام مترجم آن خواهیم خواند.

فیودور میخایلوویچ داستایفسکی، مشهور ترین نویسنده روسی قرن 18

داستایفسکی در شهر مسکو و در خانواده ای ارتدکس متولد گردید. پدرش جراح ارتش و فردی دائم الخمر با روحیه ای مستبد و خشن بود و سرانجام به دست پیشخدمتش به قتل رسید. این واقعه اثر عمیقی بر روحیه داستایفسکی 18 ساله گذاشت و باعث شد زمینه جنایت و قتل همیشه در نوشته های او جایگاه خاصی داشته باشد.

او در مدرسه مهندسی نظامی در سنت پطرزبورگ ثبت نام کرد و بعد از اتمام تحصیلاتش به عنوان نقشه کش و طراح در دولت استخدام گردید اما پس از طی مدتی کوتاه کارش را رها کرد تا نویسندگی را به طور جدی پی گیری نماید.

داستایفسکی نخستین اثرش را به نام بیچارگان که در ایران به نام هایی چون نگون بختگان و مردم فقیر نیز شناخته می شود، در سال 1839 به چاپ رساند.

آثار شاخص داستایوسکی، از بیچارگان تا بهترین ترجمه برادران کارامازوف

بیچارگان، نخستین اثر داستایوسکی یکی از برترین نویسندگان روسی، به سرعت نظر منتقدان و مردم را به او جلب کرد و به عنوان نویسنده ای جوان شناخته شد که دغدغه اش منکوب شدگان اجتماع و فرودستان است. رمان بعدی اش همزاد نام داشت که اثری کمتر شناخته شده است اما در این اثر نیز می توان ردپای انسان دوستی داستایفسکی را به مانند آثار متاخرش مشاهده نمود.

کتاب یادداشت های زیرزمینی داستایفسکی آغازگر دوره پر شکوه نویسندگی او و نقطه اوج نگاه تحلیلگرش به مساله روان نژدی است. او در کتاب بعدی اش جنایت و مکافات، پرتره ای بی نظیر از گناه، ندامت و رستگاری از طریق قربانی کردن خویشتن را ترسیم کرد.

داستایفسکی در ادامه به نقد شدید چپ گرایان که زمانی از ستایشگران آن ها بود پرداخت و به عدم توان علم در تامین نیازهای اولیه بشر اشاره نمود و در نهایت شاهکار بی بدیلش را به نام برادران کارامازوف با طرحی پیچیده و شخصیت پردازی خاص در سال های 1879 و 1880 نوشت.

داستایفسکی به عنوان یک فیلسوف و روان شناس به عمق روان و پیچیدگی های انسان نفوذ می کند. افکار او معمولا به شکل روایی و با لحنی جدی بیان می شود. او وجدان انسان را آسیب شناسی می کند و روانشناسان فرویدی از مضامین گناه و رستگاری در آثار او بهره فراوانی برده اند. داستایفسکی سرانجام بر اثر خونریزی ریه ای ناشی از حمله صرع درگذشت.

آنتوان پاولوویچ چخوف از نویسندگان کلاسیک روس زبان

یکی از بهترین نویسندگان داستان کوتاه و نمایشنامه در روسیه که سبک درام نویسی او بر دنیای ادبیات تاثیر داشته است، در شهر تاگانروگ به دنیا آمد. او فرزند یک خواروبارفروش و نوه رعیتی بود که در جریان آزادی دهقان های روسیه آزادی خود را خریده بود.

او از کودکی عاشق تئاتر و ادبیات بود و در همین سنین قطعاتی نوشت که در سالیان بعد آن ها را بازنویسی نمود. چخوف در حدود بیست سالگی در دانشکده پزشکی مسکو پذیرفته و رهسپار آن شهر شد. او هم زمان با تحصیل پزشکی نوشتن را به طور جدی ادامه داد و انبوهی از قطعات طنز، لطیفه و جز آن را با اسامی مستعار در مجلات و روزنامه ها به چاپ رساند.

چخوف در اوایل کار محافظه کار تر بود و در نوشته های خود چندان به سیاست وارد نمی شد اما کم کم میزان تمسخرهای سیاسی در نوشته هایش افزایش یافت و دو داستان مشهورش هزاررنگ و سرجوخه پریشیبیف را مایه های هجو آمیز سیاسی نوشت. از بد حادثه در همان ابتدای شهرت به مرض سل مبتلا شد و در همین هنگام بود که برادر محبوبش در اثر همین بیماری جان سپرد.

معرفی آثار تاثیر گذار آنتوان چخوف

او در اثر مرگ برادر و آگاهی از فرجام ناگوار بیماری خود به افسردگی دچار شد. در نتیجه این افسرده حالی چخوف به مسائل اجتماعی بیشتر توجه نموده و تصمیم گرفت که برای اطلاع از وضع زندانیان سیاسی و تهیه گزارش از آن ها راهی جزیره ساخالین در نزدیکی ساحل سیبری گردد که منطقه ای بد آب و هوا  و تبعیدگاه زندانیان سیاسی روسیه بود.

او در این سفر شش ماهه به مشاهده و تحقیق عمیق در احوال زندانیان این منطقه پرداخت و علاوه بر ارسال مقالاتی پی در پی به روزنامه ها، حاصل کار خود را در کتابی به نام جزیره ساخالین انتشار داد که تا حدی در کاهش انتقال محکومین دوران تزاری به این جزیره تاثیر مثبت داشت.

چخوف در ادامه به تدریج نمایشنامه های مشهور خود، مرغ دریایی، باغ آلبالو، دایی وانیا، ایوانف و سه خواهر را منتشر نمود لازم به ذکر است که ترجمه کتاب های چخوب به زبان فارسی با ترجمه بهترین مترجم های فارسی زبان قابل دسترس است.

جزئیات واقع گرایانه موجود در آثار چخوف بر ادبیات قرن بیستم تاثیر فراوانی گذاشت و نمایشنامه های او در این صد سال بارها بر صحنه تئاتر کشورهای مختلف از جمله ایران اجرا شده اند.

او با اینکه علاقه ای به گرایش های چپ نداشت و بیشتر مدافع آزادی بیان و حذف سانسور بود، زمانی که رژیم تزاری ماکسیم گورکی را به دلیل مخالفت هایش از آکادمی فرهنگ روسیه اخراج کرد، از حضور در این آکادمی استعفا داد. چخوف در حالی در اوج افتخار و شهرت و در چهل و چهار سالگی درگذشت و تا روز فوتش نیز از قصه پردازی و عشق به ادبیات دست نکشیده بود.