انتخاب صحیح زمان افعال انگلیسی در مقاله‌های علمی

یکی از دغدغه‌های نویسنده‌های متون پژوهشی انتخاب زمان صحیح افعال انگلیسی در مقاله است. در بسیاری از ژورنال‌های علمی، اعضای هیئت تحریریه همواره زمان صحیح افعال را یکی از جنبه‌های مهمِ نگارش آکادمیک دانسته‌اند.[1][2] [3] همچنین، زمان افعال جایگاه ویژه‌ای در شیوه‌نامه‌ی برخی ژورنال‌ها و نشریات دارد.[4] [5] در ادامه، زمان افعال را در بخش‌های مختلف مقاله بررسی می‌کنیم.

ابتدا خلاصه‌وار به زمان افعال در انگلیسی می‌پردازیم. به‌طور کلی، زمان فعل منعکس‌کننده‌ی زمان یک رخ‌داد است: زمان گذشته نشان می‌دهد که عمل تمام شده است؛ زمان حال نشان می‌دهد که عمل‌ در حال وقوع است؛ زمان آینده نشان می‌دهد عمل در آینده اتفاق میفتد. علاوه بر این، افعال را می‌توان به شکل حال کامل، گذشته‌ی کامل، یا آینده‌ی کامل صرف کرد، که در آن عمل متناسب با نقطه‌ای در زمان اتفاق میفتد. در این متن، زمان افعال انگلیسی را با توجه به اجزای مختلف مقاله‌های آکادمیک بررسی کرده‌ایم؛ بنابراین، پیشنهاد می‌کنیم این پست را نیز مطالعه کنید: «ساختار مقاله ISI شرح مختصر اجزای مقاله». همچنین برخی ژورنال‌ها شیوه‌نامه‌های خاصی برای نگارش در نظر گرفته‌اند (مانند شیوه‌نامه نگارش مقاله IEEE) که رعایت موارد ذکر شده در آن‌ها بر راهنمایی‌های کلی ارجحیت دارد.

می‌توانید اینفوگرافی زیر را نیز مطالعه کنید تا به بینشی کلی درباره‌ی «زمان افعال در مقاله‌های پژوهشی» دست یابید.

زمان افعال انگلیسی در عنوان (TITLE) مقاله

در بسیاری ژورنال‌ها، لازم نیست عنوان مقاله را به‌صورت جمله‌ی کامل بنویسیم، و استفاده از فعل نیز ضروری نیست. چنانچه بخواهیم یک جمله‌ی کامل بنویسیم، از زمان حال ساده برای توصیف نتیجه‌گیری مقاله استفاده می‌کنیم. برای مثال؛

“Gene X is required for intestinal cell differentiation”

یا

“Frameshift mutations in gene X cause abnormal notochord development in zebrafish”

زمان افعال در چکیده (ABSTRACT) مقاله

زمان افعال در بخش «چکیده» باید با بخشی که جمله به آن اشاره کرده است متناسب باشد. جمله‌های مقدماتی وضعیت کنونی موضوع مورد بحث را توصیف می‌کنند؛ در نتیجه، باید با حال ساده بیان شوند. می‌توانیم با حال کامل به پژوهش‌های گذشته ارجاع دهیم. روش‌ها و نتایج باید با استفاده از گذشته‌ی ساده توصیف شوند.

نوشتن صحیح زمان افعال در مقدمه (INTRODUCTION) مقاله

مقدمه اغلب شامل زمان‌های گوناگون است، که هر کدام از آن‌ها بسترِ زمانیِ متفاوتی را برای رخ‌داد مورد نظر تعریف می‌کند. اگر واقعیتی را که بیان می‌کنید به‌طور گسترده پذیرفته شده باشد، زمان حال ساده مناسب است. برای مثال؛

“DNA is composed of four nucleotides”

“Trypanosomes exhibit global trans-splicing of RNA transcripts.”

کاربرد زمان حال ساده نشان می‌دهد که گزاره‌ی مورد نظر منعکس‌کننده‌ی درک رایج از موضوع مورد بحث است.

برخی مقدمه‌ها شامل جمله‌هایی می‌شوند که به پژوهش‌های گذشته ارجاع داده‌اند. هنگام ارجاع به مطالعه‌ای که نتایجش هنوز هم مورد قبول است، از زمان حال کامل استفاده کنید. این زمان دستوری نشان می‌دهد با اینکه مطالعه در گذشته انجام شده است نتیجه‌اش همچنان استنادپذیر است.

در عبارت‌های زیر

“Johnson et al. have shown that gene X is part of an operon”

“unusual glycosylation events have been observed in these cells”

در نمونه‌های بالا، حال کامل پذیرفتنی است، زیرا پژوهش یا مشاهده مربوط به گذشته است، اما نتایج هنوز هم اعتبار دارند. همچنین اگر اتفاقی در گذشته شروع شده و هنوز هم ادامه داشته باشد، از این زمان دستوری استفاده می‌کنیم:

 “patients with XYZ syndrome have been surveyed for the past ten years”

برخی اوقات جایگاه فاعل به پژوهش، مطالعه، جداول، و عکس‌ها اختصاص دارد. برای مثال، “The figure shows” یا “The research suggests”. پژوهش‌های منتشرشده هنوز هم برای بررسی در دسترس خواننده‌ها هستند (مانند فیلم یا کتاب). در واقع، مقاله در حال روایت نتایج برای مخاطب است. برای مثال، به نمونه‌های زیر توجه کنید. این پژوهش‌ها در گذشته انجام شده‌اند، اما وقتی می‌خواهیم در موردشان صحبت کنیم، از حال ساده استفاده می‌کنیم:

“the results of their study indicate that the drug is highly effective”

 “a landmark paper from Smith’s lab describes the discovery of this new organelle.”

در برخی قسمت‌های مقاله، باید از گذشته‌ی ساده استفاده کرد. زمانی که به‌طور خاص به روش‌های استفاده‌شده در مقاله‌های گذشته اشاره می‌کنیم، گذشته‌ی ساده بهترین گزینه است. برای مثال، می‌توانیم بگوییم:

“Smith and Anderson sampled 96 swamps and found 156 distinct dragonfly species”

“gene X was first cloned into a shuttle vector in 2003.”

به همین ترتیب، گزاره‌هایی که دیگر صحیح نیستند باید با گذشته‌ی ساده بیان شوند:

“bacteria were believed to lack introns”

 “early physicists thought that electrons traveled in defined orbits.”

برخی اوقات، ترکیبی از زمان‌ها استفاده می‌شود:

“Robert Corey suggested [گذشته‌ی ساده] that DNA contained three helices, but subsequent work has proved [حال کامل] the existence of a double-helix structure.”

زمان صحیح افعال در بخش روش‌های (METHODS) مقاله

در بخش روش‌ها، اتفاقاتی را شرح می‌دهیم که در طول مطالعه رخ داده‌اند. در این بخش، از گذشته‌ی ساده استفاده می‌کنیم.

“we tested independently derived cultures for resistance to trimethoprim”

“cells were transfected, irradiated, and assayed for DNA damage.”

زمانی که یک عمل پیش از عملی دیگر اتفاق میفتد، گذشته‌ی کامل برای بیان عمل متقدم و گذشته‌ی ساده برای بیان عمل متاخر استفاده می‌شود.

برای مثال؛

“the cells that had been irradiated [گذشته‌ی کامل] were assayed [گذشته] for DNA damage” and “patients who had elected [past perfect] to undergo surgery completed [گذشته] questionnaires.”

در موارد معدود، که در آن یک عمل درست هنگام رخ‌داد یک عمل دیگر به وقوع می‌پیوندد، گذشته‌ی استمراری استفاده می‌شود:

“while the cells were incubating [گذشته‌ی استمراری], the temperature was raised [گذشته] 1°C per hour” or “while patients were preparing [گذشته‌ی استمراری] for surgery, nurses collected [گذشته] baseline samples”

در گذشته‌ی استمراری، «was» یا «were» با « present participle» ترکیب می‌شود.

زمان افعال صحیح در بخش نتایج (RESULT) مقاله

آزمایش‌ها و آزمون‌ها زمانی انجام شده‌اند که مقاله هنوز تکمیل نشده است. نتایج آن‌ها نیز در زمان گذشته حاصل شده است. بخش نتایج را عمدتاً با گذشته‌ی ساده می‌نویسیم.

“we detected no fluorescence in the control sample”

“all participants reported a significant reduction in pain”

با این حال، در موارد خاص باید از حال ساده استفاده کرد. همانطور که در ارتباط با بخش مقدمه توضیح داده شد، وقتی به کل مقاله یا عنصری واحد از مقاله اشاره می‌کنیم (شکل‌ها، جدول‌ها، بخش‌های مختلف مقاله، نتایج، یا داده‌ها)، می‌توانیم از حال ساده استفاده کنیم.

“our results demonstrate that magnesium is essential for enzymatic function,”

“Figure 1 shows our fluorescence data,”

“in this study, we report the discovery of a new species of frog.”

حواس‌مان باشد برخی وقت‌ها می‌توانیم از دو زمان متفاوت در جمله‌ای واحد استفاده کنیم:

“because no enzymatic activity was detected [گذشته‌ی ساده] in the absence of magnesium, our results indicate [حال ساده] that magnesium is [حال ساده] absolutely required.”

در جمله‌ی بالا، برای آخرین فعل از حال ساده استفاده کرده‌اند، زیرا، از نظر نویسنده، نتیجه‌گیریِ جمله حکم یک قاعده‌ی کلی را پیدا کرده است.

زمان افعال در بخش بحث (DISCUSSION) مقاله

بخش «بحث» از قواعد سایر بخش‌های مقاله پیروی می‌کند. اگر به نتایج یا روش‌های خاصی اشاره می‌کنید، از گذشته‌ی ساده استفاده کنید. اگر نتیجه‌ی مقاله را ارائه می‌کنید، از حال ساده استفاده کنید:

“we conclude that gene X is dispensable for ornithine synthesis.”

با این حال، بحث ممکن است زمان آینده را نیز شامل شود. اگر جهت‌گیری خاصی را برای پژوهش‌های آتی تبیین می‌کنید، می‌توانید از زمان آینده استفاده کنید:

“the methods reported here will allow for rapid screening in the field”

 “we will publish the full results of our screen as part of another study.”

در این مقاله، توصیه‌هایی را درباره‌ی انتخاب زمان فعل در مقالات علمی ارائه کردیم. توجه کنید که این پیشنهادها قواعد مطلق نیستند، اما پیروی از آن‌ها سبب می‌شود مقاله‌تان با عرف‌های نگارش علمی هم‌راستا شود. صرف نظر از اینکه چه دستورالعملی را به کار می‌برید، باید از شیوه‌ای واحد در کل مقاله استفاده کنید.

فهرست مراجع

[1] Carraway LN “Improve scientific writing and avoid perishing.” Am Midl Nat 155(2):383-394 (2006)

[2] Lin P-Y and Y-R Kuo “A guide to write a scientific paper for new writers.” Microsurgery 32(1):80-85 (2012)

[3] Fahy K “Writing for publication: argument and evidence.” Women Birth 21(3):113-117 (2008)

[4] Eukaryotic Cell “Instructions to Authors” http://ec.asm.org/site/misc/journal-ita_abb.xhtml#01

[5] “Writing a scientific paper” in The ACS Style Guide: A Manual for Authors and Editors ed. JS Dodd (Washington, DC: American Chemical Society, 1997)